വിത്ത്

നന്ദിനീ നമുക്കൊരു കൊടുങ്കാറ്റായി തീരാം
മന്ദമാരുതൻ വേണ്ട കാറ്റിന്റെ കൂരമ്പാകാം
നരവംശത്തിൽ നരയൊനന്നൊന്നായി പിഴുതുവിൻ
ഇരുകണ്ണിലും യുവശക്തിയായ് സൂക്ഷിയ്ക്കും
സൂചിയായ് തറയും മൂർഖദംശനം
കോപം രാജയക്ഷ്മാവായ് കൊത്തിത്തിന്നുന്നെൻ അസ്ഥിക്കൂടം
ഭൂമിയെ വെറുക്കാത്ത സ്നേഹിതാ,
മുജന്മത്തിൻ കാമിനി, കാണൂ എന്റെ കാട്ടു തീ കത്തുന്ന മുഖം
എന്തു ചോദിച്ചാലും തരും കാമധേനുവിൻ മകൾ
വെന്തുപോങ്ങുന്നു അന്നം മണ്ണടപ്പുണഞ്ഞിടും
കണ്ടെത്തി ഞാൻ ഉമിത്തീയുടെ ഗർഭാശയം
കണ്ടുനിൽക്കുവാൻ വയ്യ കൊണ്ടുപോകുമോ വീണ്ടും
ആലിന്റെ തായ് വേരിൽ ഞാൻ നിന്റെ പേരു കുറിച്ചിട്ടു
കാലിലെ വ്രണം നൊന്തു വേണ്ടിനീ തീർത്ഥാടനം..

 
നന്ദിനി (Click here to download)
കവിത: വിത്ത്
രചന: അയ്യപ്പൻ
ആലാപനം: അയ്യപ്പൻ