ഏകദശി നോറ്റ കാക്ക

ഏഴിലം കാട്ടില്‍ പണ്ടൊരു കാക്ക ഏകാദശി നോറ്റു
ഏഴര വെളുപ്പിനുണര്‍ന്നു പിന്നെ ഏഴെട്ടു നാഴിക പറന്നു
പോകും വഴിക്ക് തുടിച്ചു കുളിക്കാന്‍ ഭാരത പുഴയിലിറങ്ങി
കുളിച്ചു നീന്തി കയറുമ്പോള്‍ ഒലിച്ചു പോയി പുഴയില്‍
കാലിട്ട് തുഴഞ്ഞപ്പോള്‍ കാലിനു കിട്ടി നാലഞ്ചു പൊന്നിന്‍ കിങ്ങിണി
കയ്യിട്ടു തുഴഞ്ഞപ്പോള്‍ കയ്യില്‍ കിട്ടി കല്ലു പതിച്ചൊരു കങ്കണം
ചിറകിട്ടു തുഴഞ്ഞപ്പോള്‍ ചിറകിലുടക്കി ചിത്രവര്‍ണ്ണ തൂവാല
തലയിട്ടു തുഴഞ്ഞപ്പോള്‍ തലയില്‍ കിട്ടി തങ്കക്കസവ് തലപ്പാവ്
കുളിച്ചു തോര്‍ത്തി കയറി കാക്ക ഗുരുവായൂര്‍ക്ക് പറന്നു
ഗുരുവായൂരെ അരയാല്‍ കൊമ്പില്‍ തിരു നാമം ചൊല്ലി ഇരുന്നു
അടുത്ത കൂട്ടിലെ കാവതി കാക്ക അത് കണ്ടേകാദാശി നോറ്റു
ഏഴര വെളുപ്പിനുണര്‍ന്നില്ല നേരം ഏഴെട്ടു നാഴിക പുലര്‍ന്നു
വടക്കന്‍ കാട്ടിലെ പനനോങ്കും തിന്നു വെയിലും കൊണ്ട് പറന്നു
പോകും വഴിക്ക് തുടിച്ചു കുളിക്കാന്‍ ഭാരത പുഴയില്‍ ഇറങ്ങി
ഓളപാത്തിയില്‍ ഒലിച്ചു പോകാന്‍ ഒത്തിരി നീന്തി നടന്നു
കാലിട്ട് തുഴഞ്ഞപ്പോള്‍ കാലില്‍ കൊത്തി കാരിയും കൂരിയും പൂമീനും
കയ്യിട്ടു തുഴഞ്ഞപ്പോള്‍ കയ്യിലുടക്കി കറുത്ത് നീണ്ടൊരു നീര്‍ക്കോലി
ചിറകിട്ടു തുഴഞ്ഞപ്പോള്‍ ചിറകിഞ്ഞു വീണു ചുറ്റിയെറിഞ്ഞൊരു വീശുവല
പിറ്റേന്ന് വെളുപ്പിന് കാക്കകള്‍ പുഴയുടെ മറ്റേ കരയില്‍ കൂടി
കടവില്‍ ചത്ത്‌ മലച്ചു കിടക്കുന്നു കൊതിയന്‍ കാവതി കാക്ക


കവിത: ഏകാദശി നോറ്റ കാക്ക
രചന: വയലാര്‍
ആലാപനം: സുമ